Stefán Bjarnason

Ég rakst á mynd á síðu Toppfara af Virkisjökli frá því í maí 2009. Þessi mynd er tekin á líkum stað og mynd sem ég tók 1986. Á þessum 23 árum hafa orðið ótrulegar breytingar á jöklinum. Hann hefur minnkað mikið og spurning hvernig hann verður eftir 23 ár ? En sjón er sögu ríkari. Ég stal annarri myndinni af heimasíðu Toppfara ég vona að mér fyrirgefist það.

Fór hringferð umhverfis Jósepsdal um helgina ásamt Ívari. Við reyndum að fylgja fjallshryggjunum sem umlykja dalinn. Þetta er nokkuð skemmtileg leið um 12.5 km með útsýni bæði yfir Höfuðborgarsvæðið og einnig til austurs yfir heiðina og til Ölfus. Maður sér vel helstu kennileyti á öllu þessu svæði.

Á leiðinni sáum við einnig ýmist uppistandandi eða í rúst 4 gamla skála sem voru notaðir til skíðaiðkunnar áður fyrr meðal annars einn í eigu Ármenninga og annar sem kallaður var Himnaríki (sjá sögu hans hér). Eina torfæran sem við lentum í var á leiðinni upp Sauðadalahnjúka þar var klettabelti sem ég sá ekki í fljótu bragði hvar fara ætti upp þ.a. við slepptum því. Finn það út seinna.

Fór á Hlöðufell á laugardaginn með nokkrum félögum í ÍR skokki. Fyrir þá sem ekki vita þá er "Hlöðufell (1188m) formfagur móbergsstapi með jökulsorfnum grágrýtiskolli og sísnævi norðan Laugardals og sunnan Langjökuls.  Það er hömrum girt en þó ekki illkleift og útsýnið af toppnum er frábært á góðum degi.  Á Hlöðuvöllum, suðvestan Hlöðufells, er sæluhús FÍ frá 1971, sem rúmar 15 manns.  Uppgangan á fjallið er greiðust meðfram vestanverðu hamragilinu ofan við sæluhúsið." (nat.is).

Það súldaði aðeins þegar við hófum uppgönguna en létti smá saman til. Þó var útsýni á toppnum ekki mikið. Leiðin upp er auðséð en þó má ekki víkja mikið frá henni til að lenda ekki í vandræðum. Þetta tók mig alls um 3 tíma en geiturnar sem voru með mér voru sumar mun fljótari. Þetta eru nokkuð brattar skriður en ekki neitt sérstaklega erfiðar. Hægt er að aka að uppgönguleiðinni annað hvort upp frá Miðdal við Laugarvatn eða af Skjaldbreiðarvegi sem liggur til austurs af Kaldadal skammt norðan við Litla Brunnavatn.

Eftir uppgöngu héldu nokkrir ferðafélaga minna til uppgöngu á Högnhöfða en ég nennti því ekki enda laugardagur og kvöldið framundan.

Tími kominn til að uppfæra bloggið. Fór á Þorvaldstind laugardaginn 8. ágúst. Brenndi úr bænum á föstudaginn og gekk á fjöllinn á laugardag. Þorvaldstindur er hæsti tindur Dyngjufjalla og er um 1510 m hár en upphafspunktur er annaðhvort 1000m ef byrjað er í Öskju eða um 700m ef byrjað er í Dreka.

Þetta er ansi drjúg ganga. Ég var búin að ákveða að ganga áfram hringinn í kringum Öskjuvatn og þegar upp var staðið varð leiðin um 25km. Ég byrjaði á bílastæðinu við Vikraborgir og endaði þar einnig. Veðrið var ágætt svolítið rok en gott skyggni sem er eins gott í þessu landslagi.

Tindurinn sjálfur er einn af mörgum í Öskjuhringnum og lítill munur er á hæð þeirra margra þótt þessi sé hæstur. Leiðin þræðir nánast allan hrygginn fyrir utan nokkra staði þar sem ég fór aðeins niður í suðurhlíðar. Vikur er allsráðandi í þessum brekkum og eru þær margar mjög lausar í sér.

Árbók FÍ frá 1981 lýsir þessu vel. Þar er talað um að halda megi áfram eftir tindinn niður fjallgarðinn en lofthræddir eru varaðir við. Það eru orð að sönnu. Þverhnípi á báðar hliðar. Ég ákvað að halda ekki áfram hrygginn en fór í staðinn aðeins til baka og niður suðurhlíðina. Þetta lengir leiðina auk þess sem hlíðarnar eru mjög skornar með vatnsrásum en allt er svæðið þakið þykkum vikri. En það var þess virði.

Fyrir utan að fara á tindinn þá fannst mér einna merkilegast að koma að Knebelsvörðu sem var reist árið 1950. Hún stendur við jaðar svokallaðs Mývetningahrauns á rauðri sléttri hraunbreiðu. Ég man ekki eftir að hafa séð svona áður.

Drjúg ganga er frá Knebelsvörðu sem er við vesturhlið vatnsins og að bílastæðinu en hún er nokkuð greiðfær. Það er yfir hraun að fara en vikur frá gosinu 1875 og eflaust seinni gosum hefur fyllt í hraunið. Þó vill það henda að vikurhulann yfir hrauninu brotni. Þetta er eins og að ganga á harðfenni sem stundum gefur sig.

Með öllu stoppi og hangsi tók þetta mig 8 tíma en ég fer ekki sérlega hratt yfir. Eflaust er hægt að vera fljótari ef vilji er til þess. En ef þú vilt eyða degi í þokkalega erfiða göngu með ótrúlegu útsýni þá er þetta ein leið.

Fór um helgina tvær skemmtilegar gönguleiðir vestur á Barðaströnd. Ég fór með Ívari og Gerði vestur að Bjarkarlundi þar sem við hittum Gunna Þórðar Stínu og Einar K. Þau voru með tvær leiðir í huga  önnur á Vaðalfjöll hin á Reykjanesið þar rétt hjá.

Auðvelt og fljótlegt er að ganga á Vaðalfjöll þótt þau virðist óárennileg úr fjarska. Hægt er að velja um að keyra eða ganga nálægt efsta tindinum. Ef gengið er hefst gangan á bílstæðinu við Bjarkarlund og er um 7 km upp aflíðandi grónar hlíðar. Annars liggur ágætis slóði upp hlíðina rétt áður en komið er að Bjarkarlundi að sunnan.

Smá klöngur er upp síðasta spölin en uppi er varða og gestabók. Útsýni er nokkuð gott í vestur yfir Berufjörð og Breiðafjörð og síðan Þorskafjörð hinum megin við nesið. Rekjanesið og Barmahlíð sjást vel og Berufjarðarvatn þar sem sagt er að fyrsta fiskeldi á Íslandi hafi verið í fornöld.

Ef fólk er á leið vestur í góðu veðri þá er vel hægt að hvíla sig á akstri smá stund og ganga á þennan tind í leiðinni. Það tekur ekki meiri tíma en svo og er vel þess virði.

Hin gönguleiðin var á Reykjanesinu upp hjá Seljanesi upp á heiðina framhjá Ísavatni og Grundarvatni , þar sem veiðast baneitraðir öfuguggar skv. þjóðsögum, áfram uppá Reykjanesfjall og síðan niður hjá bænum Grund fyrir ofan Reykhóla. Þar féll mikið snjóflóð 18.01.1995 og lést einn maður.

Smá klöngur er niður fjallið hjá Grund og verður að hitta á réttan stað til niðurgöngu. Útsýni frá Reykjanesfjalli er gott yfir Breiðafjörðin og yfir á Snæfelssnesið og sést vel hvílíkur fjöldi eyja er á firðinum. Þessi leið var um 11 km. Það þarf að huga að því að niðurkoma er alllangt frá uppgöngu ef sækja þarf bíla.

Síðan er upplagt að skoða dráttarvélarnar á Grund, fara í sund á Reykhólum og skoða fjöruna og Þörungaverksmiðjuna.