Snæfellsjökull

Fór um mánaðarmótin með dætrum tveim tengdasyni (tilvonandi) og Ívari á Snæfellsjökul. Skýjað var í upphafi en síðan létti til og brast á með brakandi blíðu. Ég var á skíðum og Ragnheiður með bretti en hin voru gangandi. Þetta var frábær skemmtun. Gangan á jökulinn á þessum tíma er stutt aðeins um 1 og hálfur tími og leiðin niður 5 mínútur. Eitthvað er um sprungur umhverfis toppinn en við héldum okkur við förin eftir troðarann þ.a. það var í góðu lagi.

Fært er öllum bílum upp hálsinn á þessum tíma og byrjuðum við þar sem Jöklaferðir eru með bækistöðvar sínar um þessar mundir. Þetta var ekta sumarfæri og fínt að skíða niður. Gaman að geta skíðað í byrjun ágúst með hlýnun jarðar á fullu.

Hlöðufell

Fór á Hlöðufell á laugardaginn með nokkrum félögum í ÍR skokki. Fyrir þá sem ekki vita þá er "Hlöðufell (1188m) formfagur móbergsstapi með jökulsorfnum grágrýtiskolli og sísnævi norðan Laugardals og sunnan Langjökuls.  Það er hömrum girt en þó ekki illkleift og útsýnið af toppnum er frábært á góðum degi.  Á Hlöðuvöllum, suðvestan Hlöðufells, er sæluhús FÍ frá 1971, sem rúmar 15 manns.  Uppgangan á fjallið er greiðust meðfram vestanverðu hamragilinu ofan við sæluhúsið." (nat.is).

Það súldaði aðeins þegar við hófum uppgönguna en létti smá saman til. Þó var útsýni á toppnum ekki mikið. Leiðin upp er auðséð en þó má ekki víkja mikið frá henni til að lenda ekki í vandræðum. Þetta tók mig alls um 3 tíma en geiturnar sem voru með mér voru sumar mun fljótari. Þetta eru nokkuð brattar skriður en ekki neitt sérstaklega erfiðar. Hægt er að aka að uppgönguleiðinni annað hvort upp frá Miðdal við Laugarvatn eða af Skjaldbreiðarvegi sem liggur til austurs af Kaldadal skammt norðan við Litla Brunnavatn.

Eftir uppgöngu héldu nokkrir ferðafélaga minna til uppgöngu á Högnhöfða en ég nennti því ekki enda laugardagur og kvöldið framundan.

Herðubreið

Fór með fjölskyldu og vinum austur helgina fyrir verslunarmannahelgi. Hápunkturinn var ganga á Herðubreið í ekta sumarveðri ! Hitinn á Mývatni var um 2 gráður nóttina áður og inní Herðubreiðarlindum var við frostmark.

Það hamlaði þó ekki för okkar því veður var stillt og útsýni ágætt. Uppgangan á fjallið hófst hjá okkur við bílastæði sem er við enda ökuslóðans sem liggur að fjallinu. Þetta er þokkalegur vegur og ætti að vera fær öllum jeppum. Leiðin er auðséð í upphafi upp brattar skriður. Það sem þarf að varast er grjóthrun aðallega frá samferðarmönnum. Ef einhver er á undan í brattasta kaflanum er nokkuð víst að grjót kemur niður. Það er algjört skilyrði að vera þétt saman upp og niður.

Við vorum um 2 tíma uppá brúnina síðan er um 30 mín gangur uppá toppinn sem er gígbarmur fjallsins. Það var kalt á toppnum þennan ágæta júlídag einhverja gráðu frost en ágætis útsýni. Ferðin niður var að sjálfsögðu mun fljótlegri.

Ég var langelstur í þessum hópi nokkrum áratugum eldri en næsti maður en það er ekkert kynslóðabil á fjöllum þar sitja allir við sama borð.

 

Þorvaldstindur

Tími kominn til að uppfæra bloggið. Fór á Þorvaldstind laugardaginn 8. ágúst. Brenndi úr bænum á föstudaginn og gekk á fjöllinn á laugardag. Þorvaldstindur er hæsti tindur Dyngjufjalla og er um 1510 m hár en upphafspunktur er annaðhvort 1000m ef byrjað er í Öskju eða um 700m ef byrjað er í Dreka.

Þetta er ansi drjúg ganga. Ég var búin að ákveða að ganga áfram hringinn í kringum Öskjuvatn og þegar upp var staðið varð leiðin um 25km. Ég byrjaði á bílastæðinu við Vikraborgir og endaði þar einnig. Veðrið var ágætt svolítið rok en gott skyggni sem er eins gott í þessu landslagi.

Tindurinn sjálfur er einn af mörgum í Öskjuhringnum og lítill munur er á hæð þeirra margra þótt þessi sé hæstur. Leiðin þræðir nánast allan hrygginn fyrir utan nokkra staði þar sem ég fór aðeins niður í suðurhlíðar. Vikur er allsráðandi í þessum brekkum og eru þær margar mjög lausar í sér.

Árbók FÍ frá 1981 lýsir þessu vel. Þar er talað um að halda megi áfram eftir tindinn niður fjallgarðinn en lofthræddir eru varaðir við. Það eru orð að sönnu. Þverhnípi á báðar hliðar. Ég ákvað að halda ekki áfram hrygginn en fór í staðinn aðeins til baka og niður suðurhlíðina. Þetta lengir leiðina auk þess sem hlíðarnar eru mjög skornar með vatnsrásum en allt er svæðið þakið þykkum vikri. En það var þess virði.

Fyrir utan að fara á tindinn þá fannst mér einna merkilegast að koma að Knebelsvörðu sem var reist árið 1950. Hún stendur við jaðar svokallaðs Mývetningahrauns á rauðri sléttri hraunbreiðu. Ég man ekki eftir að hafa séð svona áður.

Drjúg ganga er frá Knebelsvörðu sem er við vesturhlið vatnsins og að bílastæðinu en hún er nokkuð greiðfær. Það er yfir hraun að fara en vikur frá gosinu 1875 og eflaust seinni gosum hefur fyllt í hraunið. Þó vill það henda að vikurhulann yfir hrauninu brotni. Þetta er eins og að ganga á harðfenni sem stundum gefur sig.

Með öllu stoppi og hangsi tók þetta mig 8 tíma en ég fer ekki sérlega hratt yfir. Eflaust er hægt að vera fljótari ef vilji er til þess. En ef þú vilt eyða degi í þokkalega erfiða göngu með ótrúlegu útsýni þá er þetta ein leið.